Michael Glawogger, Oostenrijk, 2005

Met een minimum aan mededogen voor de kijker, opent Glawogger een venster op gebieden zonder duidelijke arbowetgeving.

Onderaan de maatschappelijke ladder worden mensen gedwongen om te midden van de meest erbarmelijke omstandigheden de kost te verdienen. Oekraïense dorpelingen dalen, met met gevaar eigen leven, af in een verlaten en goeddeels vervallen steenkolenmijn. In Indonesië bestaat het juk op de schouders van de arbeiders uit de dampende zwavel van een bergtop. In Nigeria stuit de filmploeg op een primitief slagersgilde, en het is niet onwaarschijnlijk, dat je na het zien van deze beelden nooit meer vlees eet. Immense oceaanstomers worden op een Pakistaans strand, met mokers en snijbranders ontmanteld.

Een uitzonderlijk fraai gecomponeerd pleidooi voor de grootste slachtoffers van een mondiale klassenmaatschappij.