Narody, religie, miejsca pracy, klasy, rodziny czy pary – w naszym świecie dominują zbiorowości, które łączy jedno: jeśli nie należymy do nich z automatu, to jesteśmy w nie wpychane. Państwa narodowe, kapitalizm i masa innych struktur władzy zamyka nas w nieznośnych społecznych bańkach, ponad granicami których niezwykle trudno jest utrzymywać kontakty, a co dopiero więzi; i nawet jeśli udaje nam się z którejś z nich wydostać, to często spotykamy się z relacyjną pustynią. Dla obecnych mainstreamowych przymusowych wspólnot mało jest alternatyw, a te, które istnieją, są po prostu kolejnymi bańkami – i często niewiele lepszymi od reszty. To wszystko powoduje w nas toksyczne przywiązanie do (auto)destrukcyjnych form ludzkiego współbycia – po prostu nie mamy innej opcji. Pozostawanie w tych bańkach czyni jakiekolwiek radykalne pomyślenie naszych relacji na nowo niemożliwym.

Chcemy z tego bookfairu zrobić impuls do zakosztowania bycia z innymi w radykalnie inny sposób. Spróbować sprzeciwić się temu, gdzie nas przypisano i w co nas wepchnięto. Zamiast tworzyć kolejną bańkę, wspólnie wydostać się, chociaż na chwilę, ze wszelkich społecznych błędnych kół – z tego, kim jesteśmy na codzień w tym upłciowionym, podzielonym klasowo i wiekowo społeczeństwie – i razem wyjść na radykalnie otwartą przestrzeń, bogatą w potencjalne relacje i więzi. Poczuć, że inne bycie razem jest możliwe. To od tego często zaczyna się działanie przeciwko zastanej rzeczywistości i tego potrzebujemy, żeby poradzić sobie z niszczycielskimi efektami dominujących wspólnot: ekobójstwem, wojnami, państwami i wieloma innymi.

W procesie jakim są przygotowania do bookfairu i on sam chciałybyśmy nie mieć wobec siebie nawzajem żadnych oczekiwań co do tego, kim jesteśmy, czemu go współrobimy i w końcu po co na niego przyszłyśmy. Każdy jego etap ma przede wszystkim pomóc nam po prostu się spotkać, a potem coś z tym zrobić!; poczuć możliwości i potencjał, który wynika z tego naszego bycia razem i móc utkać z niego coś ciekawego: jedną z tych większych całości, w których dostrzegamy siebie – pozostając jednocześnie autonomicznymi – i czujemy, że dzięki niej więcej jest możliwe.

Może nawet wywrócenie świata do góry nogami.

Namawiamy więc wszystkie osoby do wniesienia od siebie czegoś, co może być punktem zapalnym takiego wspólnotowania, wyrywającym nas z naszych ról, pozwalającym naprawdę się spotkać i pociągnąć to w ciekawe kierunki. Przeróżne osoby już udowodniły, że takim punktem zapalnym może być las i zbrodniczy zbiornik irygacyjny, a my możemy uczynić nim współdzieloną przestrzeń, umiejętności, ziny, sztukę, opowieści, rozmowy czy wiedzę. Pomyślmy więc jak możemy tego – i wszystkiego innego, czym możemy wzbogacić to wydarzenie – użyć do obejścia lub zniszczenia ograniczeń naszego społeczeństwa (bo na pewno jakoś może!) i przeprowadźmy wielkoskalowy eksperyment ze wspólnotowania.

Eksperyment, który zrodzi kolejne,
ponad granicami państw, grup
społecznych i środowisk.

Dla autonomii i innego współbycia!