Καλούμε τον κόσμο να στηρίξει με την παρουσία του τα δικαστήρια της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου που θα πραγματοποιηθούν στις:

27/11 εκκένωση Παναιτωλίου και Αρβάλη

14/12 ανακατάληψη Παναιτωλίου

26/1 ανακατάληψη Ματρόζου

Η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου ήταν ένα πολιτικό και στεγαστικό εγχείρημα που άνοιξε το 2017 και μετρούσε 3 σπίτια. Μετά την πρώτη εκκένωσή της το 2018, ανακαταλήφθηκε άμεσα και το 2019 εκκενώθηκε εκ νέου σε μια περίοδο ευθείας στοχοποίησης των κατειλημμένων χώρων που στόχο είχε (όπως και αντίστοιχοι σχεδιασμοί προηγούμενων κυβερνήσεων) την αποδυνάμωση του αναρχικού χώρου και ευρύτερων δομών κοινωνικής αλληλεγγύης.

Οι καταλήψεις είναι τα σπίτια όπου ικανοποιούμε τις βασικές μας ανάγκες αλλά αποτελούν και μια προσπάθεια να πραγματώσουμε τις επιθυμίες μας και να αναδιοργανώσουμε τις κοινωνικές μας σχέσεις. Η αυτοοργάνωση, η συλλογικοποίηση και η αντιεμπορευματοποίηση είναι βασικά προτάγματα των κοινοτήτων μας. Μέσα σε κείνα τα σπίτια μαθαίναμε να λύνουμε τις διαφορές μας, να κατανοούμε και να σεβόμαστε ο ένας την άλλη, να εκτιμάμε την προσφορά της καθεμιάς, τόσο στην κοινότητα, όσο και στο κίνημα. Προσπαθούσαμε να επεξεργαστούμε και να διορθώνουμε προβληματικές συμπεριφορές του καθενός, να αντιμετωπίζουμε συλλογικά κάποια προβλήματα που στην καθημερινή ζωή μοιάζουν ατομικά και να κάνουμε, κάποιες φορές, πίσω στα θέλω μας για χάρη του συλλογικού. Προσπαθούσαμε ακόμη να χτίζουμε σχέσεις απαλλαγμένες από την καταπίεση και την εκμετάλλευση, να μη δημιουργούμε ειδικούς και αναντικατάστατες πάνω σε κάποιο ζήτημα και να παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας, όσο πιο μακριά γίνεται από λογικές ανάθεσης. Σ' αυτή την κατεύθυνση, φτιάξαμε και τις δομές της Κοινότητας (δομή βιβλιοθήκης, δομή δημόσιου μπάνιου και πλυντηρίου, συλλογικές κουζίνες, free shop, μαθήματα ελληνικών κα.), επιδιώκοντας έτσι τα σπίτια να στεγάσουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να αποτελέσουν καταφύγια για άτομα που η κοινωνία πετάει στο περιθώριο (τοξικοεξαρτημένους/ες, non cis-straight άτομα, μη ανθρώπινα ζώα κα.). Όλες αυτές οι αξίες που προωθούνται μέσα στις καταλήψεις, οι συνειδήσεις που σφυρηλατούνται μαζί με τις δομές που δημιουργούνται έρχονται σε σύγκρουση με το καπιταλιστικό και πατριαρχικό σύστημα. Η καταστολή αυτών λοιπόν αποτελεί πρωτεύον ζήτημα για τη διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης.

Πιο συγκεκριμένα, η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου επεδίωκε να είναι μια ανοιχτή κοινότητα. Δημιούργησε σχέσεις με τη γειτονιά, μια γειτονιά που μαστίζεται από την τουριστικοποίηση και τον εξευγενισμό και ασχολήθηκε με τα προβλήματά της. Έτσι, συγκροτήθηκε η «Πρωτοβουλία Κατοίκων Κουκακίου και γύρω περιοχών ενάντια στην τουριστικοποίηση και τον εξευγενισμό». Ακόμη, συλλογικοποιηθήκαμε με συνελεύσεις γειτονιών για να κρατήσουμε το λόφο Φιλοπάππου ζωντανό και ανοιχτό προς όλες/ους, ενάντια στα ιδιωτικά συμφέροντα επιχειρηματιών και δημοτικής αρχής που επεδίωκαν την περίφραξη και «αξιοποίησή» του. Μέσα από τους αγώνες αυτούς μάθαμε για γείτονες/ισσες που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και τη γειτονιά λόγω της ακραίας αύξησης των ενοικίων ή της μετατροπής ολόκληρων πολυκατοικιών σε AirBnB, για τμήματα σχολείων που έκλεισαν αφού οι μόνιμοι κάτοικοι αντικαταστάθηκαν από τουρίστες/τριες, για κάτοικους που κινδύνευαν να χάσουν τη δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης στο μόνο πνεύμονα πρασίνου της γειτονιάς. Κάτι τέτοιο βέβαια, σήμερα αποτελεί πραγματικότητα για ολοένα και περισσότερες γειτονιές οι οποίες αφανίζονται στην ουσία από τα ελληνικά και ξένα κεφάλαια. Χαρακτηριστικά, επιχειρείται η μετατροπή των Εξαρχείων σε μουσείο, μέσω της «ανάπλασης» του λόφου Στρέφη, της δημιουργίας μετρό στην πλατεία και της προσπάθειας απονοηματοδότησης του Πολυτεχνείου και του Γκίνη ως χώρων αγώνα. Αντίστοιχα, τα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας στοχοποιούνται, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για τα μελλοντικά έργα «αξιοποίησης» της περιοχής. Παράλληλα το τελευταίο διάστημα συνεχίζονται οι εκκενώσεις καταλήψεων (ΑΣΠ, Καλιαρντά στη Νομική, στέκι Άνω κατω, Ζιζάνια, Ευαγγελισμός στο Ηράκλειο) σε μια προσπάθεια να διαλυθούν κέντρα αγώνα σε σχολές και γειτονιές. Οι συνεχείς ρατσιστικοί έλεγχοι από τους μπάτσους μαζί με το κλείσιμο του στρατοπέδου συγκέντρωσης στον Ελαιώνα διώχνουν ανθρώπους από τους δημόσιους χώρους. Η ανάπλαση του Δρακόπουλου και του Λόφου Στρέφη καθώς και οι εξώσεις ανθρώπων από την πρώτη κατοικία τους αποτελούν παραδείγματα εκτοπισμένων ανθρώπων και εξευγενισμένων γειτονιών σε μια λίστα που διαρκώς μεγαλώνει. Απ'αυτή την αναπτυξιακή λαίλαπα δε θα μπορούσαν να λείπουν και τα σπίτια της κοινοτητας. Συγκεκριμένα η κατάληψη Αρβάλη πουλήθηκε σε μεγάλη real estate εταιρία, συγκεκριμένα στην Εngel Volkers και η Παναιτωλίου πουλήθηκε από την κρατική real estate (ΕΤαιρεία Ακινήτων Δημοσίου). Δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, στεγαστικές και πολιτικές ανάγκες και σχέσεις καταστρέφονται στο βωμό του κέρδους. Οι συλλογικές διαδικασίες, η αδιαμεσολάβητη δράση αλλά και οι καταλήψεις ως εστίες αντίστασης αποτελούν το μόνο δρόμο για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, των γειτονιών και των αγώνων μας. Γι' αυτό άλλωστε και οι εκκενώσεις αποτελούν κομβικό σημείο στο σχεδιασμό της αναπτυξιακής επέλασης.

Πέραν του αγώνα ενάντια στον εξευγενισμό, οι καταλήψεις του Κουκακίου, ως απελευθερωμένα εδάφη, έδωσαν το χώρο για την πολιτική μας ζύμωση και το ξεδίπλωμα πολλών άλλων αγώνων. Αγώνες οι οποίοι ενδυναμώνουν τα καταπιεσμένα υποκείμενα και οι οποίοι διασταυρώνονται κάνοντας σαφές ότι το πρόβλημα είναι η ίδια η εξουσία απ' όπου κι αν προέρχεται. Η συμμετοχή μας σε διάφορους αγώνες του ευρύτερου αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος (όπως οι αγώνες ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών/τριών, αλληλεγγύης σε πολιτικού/ες κρατούμενους/ες, υπεράσπισης καταληψιακών χώρων κα.) εμπλούτισε την κοινότητά μας και ανέπτυξε περαιτέρω τις πολιτικές μας σχέσεις με άλλες αυτοοργανωμένες ομάδες και συντρόφια. Παράλληλα με άλλους αγώνες, η αποδόμηση των πατριαρχικών ιδεών αποτελούσε σταθερό διακύβευμα με το οποίο παλεύαμε καθημερινά. Έτσι, ήταν στόχος μας τα σπίτια να αποτελούν καταφύγιο για όσα από μας βιώνουν την πατριαρχική βία αλλά και να παρέχουν τις συνθήκες να αναστοχαστούμε πάνω στις δικές μας συμπεριφορές και τα κατάλοιπα που αναπόφευκτα φέρουμε. Προσπαθούσαμε να είναι χώροι μέσα στους οποίους θα ενδυναμωνόμαστε και θα οργανώνουμε τις αντεπιθέσεις μας ενάντια σε «προστάτες» μπάτσους-βιαστές, προστατευόμενους από το σύστημα βιαστές, παπάδες που έχουν άποψη για τα σώματα μας και λοιπούς τραμπούκους. Παρά την ¨ευαισθησία¨ για το έμφυλο ζητημα, το κράτος εκκενώνει χώρους όπου άτομα που έχουν υποστεί πατριαρχική βία βρίσκουν ασφάλεια και στήριξη. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν μας ξαφνιάζει αν αναλογιστούμε ότι τα πραγματικά αίτια αυτού του ζητήματος δεν αναγνωρίζονται και δεν αναδεικνύονται καθώς η πατριαρχία αποτελεί βασικό θεμέλιο του κράτους.

Η ανακατάληψη των σπιτιών μας (11/01/2020), η οποία πραγματοποιήθηκε μαζί με δεκάδες συντρόφους και συντρόφισσες, προέρχονταν από τη βαθιά μας επιθυμία να ξαναυπάρξουμε στη γειτονιά και να σταθούμε ανάχωμα στις κατασταλτικές προθέσεις του κράτους. Η επιθυμία μας αυτή, μαζί με την πίστη στα περιεχόμενα των αγώνων μας και την αναντικατάστατη δύναμη που μας έδιναν οι μεταξύ μας συντροφικές σχέσεις ήταν που έκαναν την επιλογή της μαχητικής υπεράσπισης της κοινότητάς μας αυτονόητη. Η αντίσταση εκθέτει το κράτος που πασχίζει να κρύβει το δομικά βίαιο και κατασταλτικό του χαρακτήρα και να παρουσιάζεται ως εγγυητής της ειρήνης. Ακόμη, ενδυναμώνει τα αγωνιζόμενα υποκείμενα και εξασφαλίζει στιγμές ορατότητας στα προτάγματά τους. Χαιρετίζουμε συντροφικά όσους και όσες επιλέγουν να υπερασπίζονται τις καταλήψεις και τους αγώνες τους (όπως έγινε πρόσφατα με την ανακατάληψη των Ζιζανίων και των Καλιαρντών ή πέρυσι με την υπεράσπιση της κατάληψης Ντουγρού και των Προσφυγικών) ραγίζοντας έστω και στιγμιαία τη φαινομενική παντοδυναμία του κράτους. Η στάση αυτή δίνει συνέχεια και νέα νοήματα στη δική μας μικρή μάχη και κάνει το κόστος της (ποινικής και μη) καταστολής που δεχτήκαμε να φαντάζει μικρό. Την ανακατάληψη των κτηρίων, ένα μήνα μετά την εκκένωσή τους, ακολούθησε νέα αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης με ξύλο, απειλές, παραβιαστικές συμπεριφορές και συλλήψεις. Κάτι που βέβαια δεν έλειψε ούτε από τις προηγούμενες επιχειρήσεις εκκενώσεων των σπιτιών, όπου οι μπάτσοι, ανάμεσα στα άλλα κατορθώματά τους, τραυμάτισαν συντρόφισσα με πλαστική σφαίρα, έριξαν κρότου λάμψης, ξυλοκόπησαν και συνέλαβαν τη γειτονική οικογένεια Ινδαρέ αφού δεν κατόρθωσαν να συλλάβουν κάποιον/α εντός της κατάληψης Ματρόζου 45.

Τη σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία των μπάτσων ήρθαν να συμπληρώσουν τα συστημικά ΜΜΕ λασπολογώντας τη δράση μας και διαρρέοντας προσωπικά μας δεδομένα σε μια προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των κινήσεων μας και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης κατά το δοκούν. Φυσικά, όταν στη θέση των κατηγορουμένων βρίσκονται μπάτσοι, τα ΜΜΕ φροντίζουν για την κάλυψη και την προστασία τους (όπως στην περίπτωση των μπάτσων-βιαστων στο α.τ.Ομονοιας). Τα ΜΜΕ έχουν πολύ συγκεκριμένη θέση σε αυτόν τον πόλεμο. Ειδήσεις όπως κρατικές δολοφονίες μεταναστών/τριων, ρομά (Χ.Μιχαλόπουλος),ντόπιων (Κ.Μανιουδάκης), απεργίες πείνας και άλλες πράξεις αντίστασης αποσιωπώνται συστηματικά και όταν αναφέρονται, διαστρεβλώνονται με στόχο τη δημιουργία της εντύπωσης πως μόνο αντικοινωνικές μειοψηφίες αντιδρούν στα κρατικά σχέδια και τη βαρβαρότητα. Στην περίπτωσή μας, συνεπικουρικά έδρασε και η δικαστική αρχή η οποία μας φόρτωσε ένα σωρό κατηγορίες, οι οποίες όμως δεν ήταν αρκετές για την πολιτική ηγεσία που φρόντισε να εκφράσει τη δυσαρέσκεια της με κάθε δυνατό τρόπο. Συνδικαλιστές της αστυνομίας μιλούσαν για βαριά τραυματισμένους μπάτσους και κυβερνητικά στελέχη έβγαιναν στα κανάλια ζητώντας την αναβάθμιση των κατηγοριών. Άλλωστε, στην περίπτωση της Ματρόζου θα υπάρξει και πολιτική αγωγή με γνωστούς μπατσοδικηγόρους ανάμεσα στους οποίους είναι και ο αρλεκίνος φασίστας βουλευτής της ΝΔ Θ.Πλεύρης.

Μία από τις προεκλογικές υποσχέσεις και δεσμεύσεις της ΝΔ ήταν η εξάλειψη του αναρχικού κινήματος. Μέσα σε αυτά τα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης παρακολουθούμε μία ευρεία κλίμακα επίθεσης στον κόσμο που αγωνίζεται, που κατεβαίνει στο δρόμο, που αρνείται να ζει σύμφωνα με τα πρότυπα που διαρκώς πλασάρονται. Το κράτος προκειμένου να κάμψει αυτές τις αντιστάσεις εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα πάνω στον αποκαλούμενο "εσωτερικό εχθρό". Έτσι, εξοπλίζεται ολοένα και περισσότερο τόσο νομικά (νέος σωφρονιστικός κώδικας, 187Α, νόμος περιορισμού των διαδηλώσεων, υποχρεωτική λήψη DNA) όσο και με προσλήψεις άπειρων ακόμα μπάτσων σε κάθε πιθανή μονάδα (συνοριοφύλακες, ΜΑΤ, επανασύσταση ομάδας Δ, Οδός, δικαστική αστυνομία κα.). Ο κόσμος που συνεχίζει να αντιστέκεται βρίσκεται αντιμέτωπος με ολοένα και περισσότερη καταστολή και βία προκειμένου να βγαίνει το αφήγημα του κράτους στα ΜΜΕ όπως βολεύει, οπότε και έχουμε στημένα κατηγορητήρια (όπως η υπόθεση των 4 συντρόφων/ισσών, υπόθεση Κ.Δημαλέξη που μετά από 1 χρόνο προφυλάκισης αφέθηκε ελεύθερος), συλλήψεις στο σωρό (όπως στην αντιφασιστική συγκέντρωση της 1/11), χτυπήματα- απαγορεύσεις πορειών (πχ. πορείες απεργίας πείνας Κουφοντίνα, Μιχαηλίδη, για την 16χρονη αντιφασίστρια), παρακολουθήσεις και απόπειρες εκφοβισμού στην συντρόφων και συντροφισσών (όπως η υπόθεση των 2 συντρόφων που διώκονται για απόπειρα επίθεσης στο σπίτι Δ.Σταμάτη) προφυλακίσεις με σαθρά στοιχεία (πχ. 4 του Πειραιά, Χ. Ματζουρίδης) και ποινικοποίηση της αλληλεγγύης και των κοινωνικών σχέσεων (πχ.φυλάκιση Β.Σταθόπουλου, Π.Καλαϊτζή). Τα παραδείγματα είναι μόνο ενδεικτικά.

Τέσσερα χρόνια μετά τις εκκενώσεις, σε μια περίοδο οξυμένης συστημικής κρίσης παρατηρούμε τον εντεινόμενο κοινωνικό πόλεμο σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας. Από την παιδεία και την υγεία μέχρι την εργασία και το φυσικό και αστικό περιβάλλον το κράτος και οι επενδυτές διαμορφώνουν κερδοφόρους όρους για αυτούς κάνοντας τις ζωές μας αβίωτες. Ζωές οι οποίες θυσιάζονται κυριολεκτικά στο βωμό του κέρδους. Από την κρατική δολοφονία στα Τέμπη, στην Πύλο, στα σύνορα και στις δολοφονίες ανήλικων ρομά το κράτος δε ξεχνάει να μας υπενθυμίζει πόσο αναλώσιμοι είμαστε για αυτό και τα αφεντικά του. Ενώ όλο και περισσότερος κόσμος αδυνατεί να πληρώσει τα βασικά αγαθά, το ενοίκιο, το νερό και το ρεύμα, το κράτος με περίσσιο θράσος προχωρά σε εξώσεις, βία και καταστολή οποιουδήποτε αντιδρά και αρνείται να υποταχθεί. Το αυξημένο κόστος ζωής φυσικά αφήνει αλώβητα τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα τα οποία συνεχίζουν να πλουτίζουν στις πλάτες μας. Το φυσικό περιβάλλον επίσης καθώς και ολόκληρα χωριά καταστρέφονται προκειμένου αιολικά πάρκα να δημιουργηθούν. Απάντηση σε όλα αυτά δεν πρέπει να είναι ο κανιβαλισμός και ο εκφασισμός της κοινωνίας αλλά η αντίσταση και η αλληλοβοήθεια. Η άρνηση πληρωμών και η δημιουργία δομών κοινωνικής αλληλεγγύης αποτελούν ελάχιστες πράξεις αξιοπρέπειας. Οι καταλήψεις για μας, πέρα από κέντρα αγώνα, είναι και στεγαστική λύση. Μέσα στον κόσμο των κανόνων και των περιορισμών, οι καταλήψεις έρχονται να απαλλοτριώσουν το χαμένο χώρο και χρόνο. Τώρα περισσότερο από ποτέ οι καταλήψεις και η αυτοοργάνωση είναι οι απαντήσεις και τα προτάγματά μας απέναντι σε αυτή την ασφυκτική κατάσταση.

Οι δίκες που έχουμε το επόμενο διάστημα αποτελούν συνέχεια των εκκενώσεων. Είναι ακόμα ένα πεδίο αγώνα στο οποίο καλούμαστε να υποστηρίξουμε τα έργα της κοινότητας μας, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, τον ίδιο τον αγώνα.

Ακόμη καλούμε την Πέμπτη 14/12 για το δικαστήριο της ανακατάληψης Παναιτωλίου 21 που πραγματοποιήθηκε το Γενάρη του 2020 και την Παρασκευή 26/1 για το δικαστήριο της ανακατάληψης της Ματρόζου 45 που πραγματοποίηθηκε επίσης το Γενάρη του 2020.

Ένα σπίτι άδειο και νεκρό. Ένα ακόμα σπίτι ανάμεσα σε τόσα που ρημάζουν μέσα στις μητροπόλεις. Ένα σπίτι που στεγάζει την ανυπαρξία. Άδειο και κενό σαν τις ζωές των ανθρώπων γύρω μας. Και ξαφνικά το λουκέτο σπάει και η πόρτα ανοίγει. Και μαζί της ανοίγει και ένας καινούριος κόσμος. Ακόμη μια ανεξερεύνητη γη. (απόσπασμα από κείμενο της Terra Incognita)

ΝΑ ΞΑΝΑΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ